چون مهم‌ترین بخش سخت افزاری کامپیوتر، لپ تاپ و حتی گوشی، پردازنده مرکزی (CPU) است، در این مقاله از مجله تکنولوژی لیپک می‌خواهیم صفر تا صد راهنمای خرید سی پی یو به زبان ساده اما کامل به شما آموزش دهیم.
واحد پردازش مرکزی (CPU) قلب کامپیوتر شما است (برای اطلاعات کامل‌تر می‌توانید مقاله CPU چیست را مطالعه کنید)؛ به همین دلیل بسیار مهم است که یکی از بهترین پردازنده‌های موجود را خریداری کنید. اما چالش اصلی، انتخاب بهترین و قوی‌ترین پردازنده متناسب با نیاز و بودجه شما خواهد بود که بتواند در کنار سایر اجزای کامپیوترتان بهترین عملکرد را داشته باشد.
به‌طور کلی می‌توان بر اساس معیارهای زیر نسبت به خرید انواع پردازنده اقدام کرد:
بهترین پردازنده برای شما باید مجموعه‌ای از معیارهای بالا را شامل شود. در ادامه، به هر کدام از این معیارها به‌طور کامل می‌پردازیم.
جدا از برند سازنده، نکته اصلی در هنگام خرید CPU مشخصات فنی آن است؛ این به معنای تعداد هسته‌ها و رشته‌ها، سرعت کلاک، حافظه کش و … می‌باشد که قدرت پردازشی پردازنده را مشخص می‌کند. قاعده کلی در انتخاب سی پی یو بر اساس مشخصات فنی این است: «هرچه بیشتر، بهتر»، اما این بدان معنا نیست که برای هر نوع کاربری شما از کامپیوتر، به قوی‌ترین و در نتیجه گران‌ترین پردازنده نیاز داشته باشید و باید سایر معیارها نظیر نوع کاربری، برند و … را هم مد نظر قرار دهید. در این بخش، شما را با مشخصات فنی انواع پردازنده آشنا می‌کنیم.
هسته‌ها همچون پردازنده‌های جداگانه‌ای هستند که همه با هم روی یک تراشه بسته‌بندی شده‌اند. در تعریفی ساده، هر هسته می‌تواند در یک زمان یک کار انجام دهد، به این معنی که تعداد هسته‌های بیشتر، پردازنده را در اجرای عملکرد چندوظیفگی قوی‌تر می‌کند. نرم‌افزارهای مدرن در استفاده از هسته‌های بیشتر در یک زمان برای انجام یک کار بسیار بهینه شده‌اند، بنابراین هسته‌های بیشتر می‌توانند برخی از نرم‌افزارها را سریعتر اجرا کنند.
رشته‌ها تعداد وظایفی هستند که یک CPU می‌تواند در هر زمان انجام دهد. بسیاری از پردازنده‌های مدرن، دارای عملکرد چند رشته‌ای همزمان هستند (که در پردازنده‌های اینتل Hyperthreading نامیده می‌شود). این قابلیت که به پردازنده‌ها اجازه می‌دهد از عملکرد هسته اضافی برای کارهای بیشتر استفاده کنند. به همین دلیل اغلب CPUها دارای هشت هسته و 16 رشته یا 12 هسته و 24 رشته هستند. رشته‌های اضافی به اندازه خود هسته‌ها سریع نیستند، زیرا به‌طور موثری از بخش‌هایی از CPU استفاده می‌کنند که کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد اما معمولاً عملکرد را به شکل قابل توجهی بهبود می‌دهند.
داشتن هسته‌های بیشتر از آنچه نیاز دارید، سرعت کار را فراتر از محدودیت‌هایی که نرم‌افزار می‌تواند انجام دهد افزایش نمی‌دهد. حتی می‌تواند سرعت هسته‌های موجود در پردازنده را به اندازه هسته‌های تراشه‌هایی با تعداد کمتر کاهش دهد.
یکی دیگر از مشخصات فنی مهم در CPUها، سرعت کلاک آنها است. این سرعت، بر حسب مگاهرتز (MHz) و گیگاهرتز (GHz) اندازه‌گیری می‌شود و نشان می‌دهد که یک پردازنده می‌تواند چند مجموعه از وظایف را در هر ثانیه انجام دهد. اگر دو پردازنده از یک نسل، تعداد هسته‌های یکسانی داشته باشند اما یکی از آنها سرعت کلاک بالاتری داشته باشد، عملکرد سریع‌تری خواهد داشت؛ به عبارت دیگر صرف داشتن تعداد هسته بیشتر، تضمین‌کننده سرعت بالاتر پردازنده نخواهد بود.
CPUها همچنین دارای دستورالعمل‌های متفاوتی در درجه‌بندی هر کلاک (Instructions Per Clock :IPC) هستند. IPC تعداد وظایفی است که پردازنده می‌تواند در هر چرخه کلاک انجام دهد (هر ثانیه، با سرعت کلاک مشخص می‌شود) که به معماری زیربنایی سی پی یو بستگی دارد.
به عنوان یک قانون کلی، پردازنده‌های با سرعت کلاک بالاتر و معماری‌های جدیدتر تقریباً در هر نوع عملکرد سریعتر هستند، اما برای کارهای اداری، پردازنده‌های مدرن با هسته‌های بیشتر معمولاً سریعتر هستند.
هنگامی که پردازنده به قدرت پردازشی اضافی نیاز دارد، خود را به هایپردرایو تبدیل می‌کند که به این قدرت اضافی، سرعت کلاک بوست یا تقویتی گفته می‌شود.
فرض کنید CPU دارای کلاک هسته 3.5 گیگاهرتز و کلاک تقویتی 4.2 گیگاهرتز است. ساعت پایه، فرکانس کاری معمولی آن است، اما اگر در حال ویرایش در فتوشاپ یا رندرینگ ویدیو هستید، CPU باید فرکانس کلاک خود را تا حدی بالا بیاورد و با فرکانس 4.2 گیگاهرتز شروع به کار می‌کند تا قدرت بیشتری بگیرد (به عبارت دیگر، حداکثر سرعت کلاک این پردازنده در شرایط پرفشار، 4.2 گیگاهرتز خواهد بود).
برخلاف اورکلاک که در زیر به آن خواهیم پرداخت، برای انکه کلاک هسته CPU خود را به سرعت بوست آن افزایش دهید، نیاز به انجام کاری نیست و این کار توسط خود پردازنده انجام خواهد شد.
همانطور که گفتیم، فرکانس ساعت هسته CPU، اندازه‌گیری تعداد چرخه‌های ساعتی است که CPU می‌تواند در هر ثانیه انجام دهد. هرچه چرخه ساعت بیشتر باشد، پردازنده سریعتر می‌تواند دستورالعمل‌ها را اجرا کند.
هنگامی که CPU خود را «اورکلاک« می‌کنید اساساً انرژی بیشتری برای افزایش فرکانس کاری آن ارسال می‌کنید. هرچه در هر ثانیه پالس‌های الکتریکی بیشتری به CPU ارسال کنید، CPU شما سریعتر خواهد بود و با سرعت کلاک بالاتری از حد معمول خود کار خواهد کرد.
برخی از CPUها برای اورکلاک مناسب‌تر از بقیه هستند. برای مثال، پردازنده‌های AMD (به‌ویژه جدیدترین سری Ryzen آن) به دلیل قابلیت اورکلاک‌پذیری، محبوبیت زیادی دارند. همچنین تنها پردازنده‌هایی از اینتل قابل اورکلاک هستند که در انتهای نام آنها حرف K وجود داشته باشد.
حافظه کش مقدار کمی از حافظه بسیار سریع است که مستقیماً بر روی پردازنده ساخته شده و مسئول ذخیره اطلاعاتی است که CPU باید مرتباً از آنها استفاده کند. حافظه کش سرعت دسترسی پردازنده به داده‌ها را افزایش می‌دهد
به‌طور کلی حافظه Cache به سه نوع L1 و L2 و L3 دسته‌بندی می‌شود اما دو نوع کش L2 و L3 هنگام خرید پردازنده اهمیت بیشتری دارند (CPUها معمولاً کش L3 بزرگتری نسبت به L2 دارند). به‌طور معمول، هر هسته CPU دارای حافظه نهان L2 اختصاصی است، اما حافظه کش L3 بین تمام هسته‌های پردازنده مشترک است.
اطلاعات کامل‌تر را در مقاله حافظه کش چیست مطالعه کنید.
سوکت، بخشی مهم در پردازنده است و از پین‌هایی تشکیل شده که پردازنده را به مادربورد وصل می‌کند. سوکت‌ها پردازنده را به اجزای کامپیوتر متصل کرده و ارتباط سی پی یو را با بخش‌های سخت‌افزاری دیگر برقرار می‌کند.
CPUها می‌توانند انرژی زیادی مصرف کنند و تقسیم توان مصرفی بین بسیاری از پین‌ها به تثبیت انتقال انرژی کمک می‌کند. به همین دلیل هر پردازنده از تعداد بسیار زیادی پین تشکیل شده و این تعداد، باید با انواع سوکت مادربورد سازگار باشد تا بتوان پردازنده را به آن متصل کرد. توجه داشته باشید که سوکت‌های اینتل و AMD به‌طور قابل توجهی متفاوت هستند و قبل از خرید پردازنده، باید امکان اتصال آن به مادربورد براساس نوع سوکت را بررسی کنید.
به بیان ساده، توان طراحی حرارتی (Thermal Design Power) اندازه‌گیری مقداری است که یک پردازنده در عمل خروجی می‌دهد. اما تعریف واقعی TDP کمی پیچیده‌تر است زیرا در واحد وات (W) محاسبه می‌شود. TDP بیشتر CPUها از 65 وات تا 95 وات متغیر است، اما برخلاف تصور عمومی، TDP معیاری برای سنجش مصرف برق مستقیم نیست.
تولیدکنندگان اغلب یک TDP واحد را به کل خانواده تراشه‌ها اختصاص می‌دهند، علی‌رغم اینکه برخی تراشه‌ها بسیار قوی‌تر هستند و از برق بیشتری استفاده می‌کنند. علاوه‌بر این، برخی از تولیدکنندگان، TDP را بر اساس یک سناریوی استفاده شدید، مانند انجام طولانی ویرایش‌های سنگین گرافیکی تخمین می‌زنند، در حالی که برخی دیگر TDP را بر اساس آنچه در دنیای واقعی مشاهده می‌کنید، ارزیابی می‌کنند.
به‌طور کلی پردازنده‌ها باید در کمتر از حداکثر دمای کاری خود نگه داشته شوند، در این مرحله، آنها به‌طور کامل خاموش می‌شوند یا عملکرد خود را کاهش می‌دهند تا از گرمای بیش از حد محافظت کنند.
ویژگی مهم دیگری که باید قبل از انتخاب سی پی یو بررسی کنید، لیتوگرافی یا فرآیند ساخت و تولید پردازنده است. لیتوگرافی تعیین می‌کند که اجزای یک سی پی یو در چه فاصله‌ای کنار هم قرار بگیرند که یک عدد مشخص در واحد ناومتر (nm) محاسبه می‌شود. مثلاً لیتوگرافی 12 نانومتری به این معنی است که اجزای یک پردازنده با فاصله 12 نانومتر کنار هم قرار می‌گیرند. برخلاف سایر مشخصات پردازنده، هر چه فرآیند ساخت کوچک‌تر باشد (نانومتر کمتر) بهتر است.
برخی از CPUها دارای گرافیک یکپارچه هستند و به خرید کارت گرافیک اختصاصی نیاز نخواهد بود. گرافیک یکپارچه در CPU می‌تواند هزینه اسمبلی سیستم را کاهش دهد اما عملکرد کلی سیستم را برای کارهای سنگین گرافیکی و گیم نیز کاهش خواهد داد. به‌طور کلی گرافیک یکپارچه هرگز نمی‌تواند با قدرت یک کارت گرافیک اختصاصی و پردازنده GPU مجزا رقابت کند.
گرچه مشخصات فنی پیشرفته می‌تواند بیانگر قدرت پردازنده باشد اما برند سازنده CPU هم جایگاه مهمی در لیست راهنمای خرید پردازنده دارد. به عنوان مثال، رقابت شدید بین پردازنده‌های Intel و AMD یکی از دلایل سردرگمی خرید پردازنده است.
پردازنده‌های پرفروش و محبوب برند اینتل که با نام‌های تجایر Core (پردازنده‌های اصلی و قوی این برند) و نیز پنتیوم (Pentium) و سلرون (Celeron) که نوع ارزان‌قیمت و سطح پایین محصولات این برند محسوب می‌شوند در بازار موجود است. از طرف دیگر و در چند سال اخیر، پردازنده‌های AMD توانستند از نظر قدرت با اینتل برابری و رقابت کنند و سری Ryzen و Threadripper این برند، جایگاه محکمی در بازار پیدا کند.
پردازنده‌های این دو برند که برای انواع لپتاپ و کامپیوتر قابل استفاده هستند (به جز مک‌بوک اپل که از پردازنده‌های اختصاصی خود استفاده می‌کند) به عنوان گزینه‌های اصلی خرید سی پی یو در ادامه مقایسه شده‌اند.
اینتل از قدیمی‌ترین برندهای تولیدکننده CPU محسوب می‌شود که به راحتی می‌توان به محصولاتآن اعتماد کرد. هر سال، پردازنده‌های مختلفی از سوی این برند تولید می‌شود که نسبت به نسل‌های قبلی خود، قدرت و ارتقای بیشتری پیدا می‌کنند. مثلاً پردازنده قدرتمند و جدید این برند به نام Core i9-13900KS دارای 24 هسته و پردازنده میان‌رده Core i5-13600K هم 14 هسته دارد که هر کدام جز بهترین پردازنده‌های اینتل محسوب می‌شوند.
اینتل انواع CPU را هم برای دسکتاپ و هم برای لپتاپ تولید می‌کند. برخی از پردازنده‌های اینتل دارای گرافیک یکپارچه هستند و برخی دیگر چنین قابلیتی ندارند؛ به این معنی که برای استفاده از آن باید یک GPU مجزا نیز خریداری کنید. علاوه‌بر این، برخی از تراشه‌های اینتل را می‌توان اورکلاک کرد که مدل آنها با حرف K در انتهای نام پردازنده مشخص می‌شود.
از زمان انتشار نسل دوازدهم پردازنده‌های اینتل، این برند از ساختار هسته هیبریدی در پردازنده‌های خود استفاده کرده است. این یعنی به جای استفاده از نوع تک‌هسته‌ای، هسته‌ها را به هسته‌های عملکرد (P-cores) و هسته‌های بهره‌وری (E-cores) تقسیم می‌کند. CPUها اغلب هسته‌های بهره‌وری بیشتری نسبت به هسته‌های عملکردی دارند.
هسته‌های P برای انجام کارهای سنگین طراحی شده‌اند، در حالی که هسته‌های E برای انجام کارهای پس‌زمینه‌ای که به قدرت کامل پردازنده شما نیاز ندارند، باقی می‌مانند. هسته‌های P نیز به سرعت کلاک بالاتری نسبت به هسته‌های E می‌رسند.
نکته قابل توجه این است که پردازنده‌های اینتل کمی گران‌تر از AMD هستند؛ اگرچه در چند سال گذشته قیمت پردازنده‌های این دو برند به هم نزدیک شده است. اگر می‌خواهید بین این دو سازنده انتخاب می‌کنید، اینتل اغلب به عنوان گزینه همه‌جانبه در نظر گرفته می‌شود، اما پردازنده‌های AMD در گیم برتری دارد.
بیشتر بخوانید: مقایسه پردازنده های اینتل و AMD
AMD توانست با عرضه پردازنده‌های Ryzen جایگاه خود را در بازار پیدا کند. پردازنده‌های AMD نه تنها از پس کارهای معمول برمی‌آیند بلکه اغلب به عنوان پردازنده گیمینگ هم مورد استفاده قرار می‌گیرند.
تا آنجا که به تعداد هسته‌ها مربوط است، AMD بالاترین تعداد را دنبال نمی‌کند و در عوض، روی حافظه نهان بیشتر یا سرعت کلاک بالاتر تمرکز می‌کند. با این حال، همچنان تنها پردازنده موجود در بازار با فرکانس 6 گیگاهرتز در اختیار اینتل است؛ گرچه اکثر کاربران به چنین فرکانسی نیاز ندارند.
پردازنده برتر AMD، Ryzen 9 7950X، دارای حداکثر 16 هسته و 32 رشته است که در نوع خود یک غول محسوب می‌شود و مورد استقبال گیمرها قرار گرفته است.
AMD مدتی پیش 3D V-Cache را معرفی کرد. 3D V-Cache یک چیپلت (Chiplet) اضافی است که در بالای CPU قرار گرفته و با کش اضافی پر شده است. این امر اندازه حافظه کش CPU را به شدت افزایش می‌دهد و به جای اضافه کردن آن به هر CPU (که باید گفت نیازی به این کار نیست)، AMD این تراشه‌های ویژه را تحت سری “X3D” تولید می‌کند. افزایش اندازه حافظه پنهان در تراشه‌هایی مانند Ryzen 7 5800X3D یا Ryzen 7 7800X3D ارتقای عظیمی در تجربه گیم ایجاد می‌کند.
هسته‌ها، رشته‌ها، کلاک‌ها و سایر مشخصات پردازنده می‌تواند باعث سردرگمی شود؛ به همین دلیل هر برند الگوی مشخصی را در نامگذاری پردازنده‌های خود رعایت می‌کند که می‌توان نسبتاً ساده‌تر، مشخصات و ویژگی‌های کلی پردازنده را متوجه شد.
AMD و Intel طرح‌های نامگذاری متفاوتی برای پردازنده‌های خود دارند و رمزگشایی آنها بسیار مهم است. مثلاً در پردازنده‌های اینتل، Core i7 بودن پردازنده بیانگر قدرت بیشتر آن از پردازنده‌های Core i5 نیست و باید سایر مشخصات و نسل هر دو پردازنده با هم مقایسه شوند (به عنوان مثال به تصویر زیر دقت کنید، پردازنده i5 از i7 قوی‌تر است).
سری پردازنده‌های AMD با یک عدد مشخص می‌شوند. به عنوان مثال سری Ryzen 7000 را در نظر بگیرید:
به‌طور کلی، خود اعداد معنی زیادی ندارند. برای مثال، اگر می‌توان فرض کرد که پردازنده‌های Ryzen 7000 نسل هفتم پردازنده‌های Ryzen هستند اما در حقیقت این‌چنین نیست؛ زیرا این سری، نسل پنجم پردازنده‌های Ryzen و تنها چهارمین تغییر معماری این برند است. به‌طور مشابه، 7800X دارای برچسب Ryzen 7 و 7600X با برچسب Ryzen 5 عرضه می‌شود، در حالی که 7900X دارای برچسب Ryzen 9 می‌باشد.
به همین دلیل برای مقایسه پردازنده‌های ریزن، به جای توجه به اعداد، مقایسه‌ای کلی بین آنها انجام می‌دهند. به عنوان مثال Ryzen 7900X از نسل جدیدتری نسبت به 5900X می‌آید. یا آنکه از بین 7800X و 7600X که از یک نسل هستند، 7800X قدرت بیشتری دارد.
درج حرف X در انتهای نام پردازنده‌های AMD بیانگر نسخه‌ای با عملکرد بالاتر نسبت به پردازنده پایه می‌باشد. به عنوان مثال از بین Ryzen 5 7600 و Ryzen 5 7600X، پردازنده دومی گران‌تر و نسبتاً سریعتر است.
طرح نامگذاری اینتل مشابه AMD است و از عدد اول برای بیان نسل و از عدد دوم برای جایگاه پردازنده در آن نسل استفاده می‌کند. مثلاً پردازنده 13900K اینتل، پردازنده نسل سیزدهم در سری i9 محسوب می‌شود. البته همچون AMD، اینتل نیز از قرارداد نامگذاری خود خارج می‌شود. به عنوان مثال، 13400 و 13600K هر دو پردازنده‌های i5 نسل سیزدهم هستند. اینتل همچنین به اکثر پردازنده‌های خود پسوندی اضافه می‌کند که عملکردی خاص (یا عدم وجود چنین عملکردی) را ذکر می‌کند که بیشتر از قبل می‌تواند کاربر را گیج کند. لیست کدهای استفاده شده در پردازنده‌های اینتل در زیر ارائه شده است.
توجه داشته باشید که نیازی به حفظ کردن تمام حروف بالا نیست، بلکه فقط باید به خاطر داشته باشید که حروف F و K برای پردازنده‌های دسکتاپ اینتل هستند (برای موبایل هم HK و U بیشتر استفاده می‌شوند).
با توضیحات دو قسمت قبل می‌توان بین پردازنده‌های مختلف هر برند مقایسه‌ای کلی انجام داد؛ اما زمانی که بخواهیم دو پردازنده مختلف از اینتل و AMD را با هم مقایسه کنیم، آموزش‌های قبل کمکی نخواهند کرد. برای این منظور باید از وبسایت‌های بنجمارک پردازنده استفاده کرد. وبسایت‌های معتبر و متعددی برای مقایسه پردازنده‌ها فعالیت دارند که هر کدام با معیارهایی متفاوت، نسبت به مقایسه و امتیازدهی به هر پردازنده اقدام می‌کنند. در این قسمت، دو وبسایت nanoreview.net و technical.city را معرفی می‌کنیم.
در ابتدا به یکی از دو لینک زیر وارد شوید:
سپس مشابه تصویر زیر، پردازنده‌های مد نظر خود را از یک برند و یا دو برند مختلف انتخاب کنید.
در نهایت، هر وبسایت دو پردازنده از جنبه‌های مختلف مقایسه کرده و امتیاز کلی آنها را با هم مقایسه می‌کند. در تصویر زیر می‌توانید خروجی مقایسه دو پردازده AMD و اینتل را مشاهده کنید.
پردازنده‌ها براساس کاربردهای مختلف ساخته می‌شوند و شاید اولین فاکتور در خرید پردازنده، توجه به همین نکته است. اینکه هدف اصلی کار با کامپیوتر، امور گرافیکی باشد یا گیم و یا کارهای اداری و روزمره، می‌تواند گزینه‌های خرید شما را به لیست کوچک‌تری کاهش داده و انتخاب را آسان‌تر کند.
وقتی کاربری شما از کامپیوتر محدود به امور روزمره نظیر مشاهده فیلم، وبگردی، کار با آفیس و … باشد، نیازی نیست به دنبال آخرین نسل پردازنده‌ها باشید. یک CPU ارزان می‌تواند به خوبی نیاز شما را تامین کند. مثلاً دو پردازنده Intel Core i3-12100 و AMD Ryzen 7 5700G می‌توانند گزینه‌های مطلوبی برای امور ساده کامپیوتری محسوب شوند.
کارهایی مانند تولید محتوای گرافیکی، ویرایش ویدئو، رندرینگ و مواردی از این دست، به CPU قوی با تعداد هسته و سرعت کلاک مناسب نیاز دارد. به عنوان مثال Core i7-13700K گزینه‌ای عالی با قیمت مناسب و Core i9-13900K پردازنده‌ای بهتر اما با قیمت بالاتر است که به خوبی برای رندرینگ عمل می‌کنند.
از بین پردازنده‌های AMD تراشه‌های X3D مناسب رندرینگ نیستند اما سری Ryzen 7000 به بالا مانند Ryzen 9 7900X و Ryzen 9 7950X گزینه‌هایی عالی محسوب می‌شوند؛ اگرچه هسته این پردازنده‌ها نسبت به همتایان اینتل خود کمتر است.
پیشنهاد می‌کنیم برای اطلاعات کامل تر، مقاله بهترین پردازنده‌های رندرینگ را مطالعه کنید.
پردازنده‌های گیمینگ قیمت بالایی دارند؛ چراکه قدرت پردازشی و گرافیکی آنها ارتقاء پیدا کرده است. دو نمونه پردازنده مناسب گیم از برند AMD را می‌توان Ryzen 7 5800X3D و Ryzen 7 7800X3D دانست. اما از برند اینتل، قوی‌ترین پردازنده برای بازی‌های بسیار سنگین، Core i7-13700K خواهد بود و برای بازی‌های نیمه‌سنگین و سبک می‌توان از پردازنده‌های ضعیت‌تر اینتل نیز استفاده کرد. مثلاً Core i5-13400 یک پردازنده قوی برای گیم و با قیمتی مناسب و کمتر از Ryzen 7 5800X3D می‌باشد (قطعاً پردازنده ریزن از آن قوی‌تر است!).
به‌طور کلی هنگام انتخاب بهترین CPU برای بازی، موارد زیر را در نظر بگیرید:
اطلاعات کامل‌تر و تخصصی را در مقاله بهترین cpu برای گیم مشاهده کنید.
هرچه نقش و کاربرد قطعه در کامپیوتر مهم‌تر باشد، خرید آن سخت‌تر خواهد بود. آنچه در این مقاله به آن اشاره کردیم، کلیه نکات لازم برای خرید پردازنده کامپیوتر محسوب می‌شود. به عنوان نکته آخر، سعی کنید پردازنده را با اولویت نیاز خود تهیه کرده و نیز میزان قدرت پردازنده را با سایر قطعات قوی کامپیوتر مثل حافظه، رم و … متعادل کنید.
هنگام خرید یک CPU، مهم‌ترین مشخصاتی که باید در نظر بگیرید عبارتند از سرعت کلاک، تعداد هسته، تعداد رشته، اندازه حافظه کش، توان طراحی حرارتی (TDP)، گرافیک یکپارچه، سازگاری سوکت و فناوری ساخت.
سرعت کلاک بالاتر به معنای پاسخگویی سریعتر و وظایف تک‌رشته‌ای بهتر (ویرایش صدا و سایر برنامه های قدیمی) است. از سوی دیگر، بیشتر کارهای مدرن مثل ویرایش ویدیو و گیم از تعداد زیادی هسته و رشته به‌طور همزمان استفاده می‌کنند و در نتیجه تعداد هسته مهم می شود. اما برای اکثر کاربران کامپیوتر (از جمله گیمرها) یک CPU با چهار تا هشت هسته و سرعت کلاک حداقل 3.0 گیگاهرتز باید خوب عمل کند.
GPU برای گیم، مهم‌تر از CPU است. با این حال، به دنبال پردازنده‌ای سرعت کلاک خوب، پشتیبانی چندهسته‌ای و چندرشته‌ای (Hyperthreading) باشید. اگر می‌خواهید بازی‌های سنگین را اجراکنید، قابلیت اورکلاک را هم در نظر بگیرید.
منابع: easypc.io | digitaltrends.com